نتایج نشان می دهد که اولویت و مقدار بهینه تخصیص گاز به مصارف مختلف در سالهای آینده تابعی از محدودیتهای تولید گاز، سیاست انرژی، نرخ تنزیل، هدف گذاری تزریق برای حفظ فشار مخازن، فشار افزایی متوسط یا بالای مخازن نفت و واردات گاز است. در نرخ تنزیلهای پایین، تزریق گاز بر صادرات گاز اولویت مطلق دارد. در این حالت تخصیص گاز به تزریق اولویت می یابد و مازاد گاز به صادرات تخصیص می یابد، اما در نرخ تنزیلهای بالاتر، تزریق گاز اولویت مطلق بر صادرات گاز ندارد و مقدار بهینه دو متغیر، همزمان تعیین می شود.

اگر رشد مصارف نهایی داخلی گاز به صورت تداوم رشد مصرف موجود (میانگین مصرف 11 سال گذشته) تداوم یابد، نتایج نشان می دهد که در سالهای مورد بررسی امکان تخصیص گاز به تزریق متناسب با سناریوی حفظ فشار موجود مخازن و صادرات گاز وجود نخواهد داشت و کشور با تراز منفی گاز روبرو خواهد بود.

مقایس سناریوی پایه و سناریوی تدارم رشد مصرف گاز طبیعی در مصارف نهایی داخل کشور، مشخص کرد که در صورت اجرا نشدن سیاست جامع انرژی و تداوم مصرف انرژی بویژه در بخشهای نهایی مصرف کننده، با وجود افزایش قابل توجه در ظرفیتهای تولید گاز کشور در طول سالهای آنده، تراز گار کشور منفی خواهد بود.

براساس نتایج سناریوهای بررسی شده، صادرات گاز ایران از اواسط دهه 1390 دارای توجیه اقتصادی است.