به گزارش شانا، در آستانه نشست 166 سازمان کشورهای صادر کننده نفت (اوپک) که پنجشنبه (6 آذر ماه) در وین برگزار می‌شود، ریچ میلر از بلومبرگ نوشته است که عصر جدید ارزانی نفت، برتری ژئوپلیتیکی را برای آمریکا به ارمغان می آورد و در حال ترسیم چشم انداز ژئوپلیتیکی تازه ای برای جهان است که در آن، قدرت بعضی دولتها تضعیف و بر قدرت بعضی دیگر افزوده می شود.

اد موریس، رییس بخش تحقیقات بین الملل بانک آمریکایی سیتی گروپ در نیویورک نیز گفته است: دوران تازه کاهش قیمت که عامل آن انقلاب نفت و گاز شیل در آمریکا بود، در حال طلوع است و بی شک، تغییرات ژئوپلیتیکی مهمی به همراه خواهد داشت.

کلیر میهلنچ از رویترز معتقد است که تنها راه حل برای برگرداندن قیمت نفت به وضع پیشین آن، کاهش بیش از 500 هزار بشکه ای نفت اوپک است و چنانچه این اتفاق نیفتد باید شاهد سقوط قیمت نفت تا 60 دلار باشیم.

بازار منتظر تصمیم اوپک است و در این میان موضع ایران به‌ عنوان یکی از مهمترین‌ کشورهای عضو اوپک اهمیت بالایی دارد.

دلیل تدوام با اهمیت بودن تصمیمهای ایران در بازار نفت این است که هر چند میزان تولید کنونی نفت ایران حدود روزانه دو میلیون بشکه اعلام می‌شود اما این کشور در صورت برداشته شدن تحریمها به سرعت می تواند تولید خود را به 4.2 میلیون بشکه در روز افزایش دهد.

به عبارتی با بازگشت ایران به بازار جهانی حدود 1.4 میلیون بشکه نفت جدید به بازار تزریق می شود.

اما کاهش قیمتها به زیر 70 دلار برای هر بشکه، بر خلاف آن که تولید کنندگان نفت شیل به دنبال آن هستند، نفت اوپک را از بازار حذف نمی کند بلکه این تغییر قیمت منجر به حذف بخش مهمی از شیل نفتی خواهد شد.

اتفاقی که آغاز شده و تولید کنندگان نفت شیل را به فشار سایبری به اوپک برای حذف بخشی از سهم خود در بازار ترغیب کرده است!.

به گفته یرگین معاون شرکت آی اچ اس، تولید نزدیک به ٨٠ درصد شیل اویلی که در سال ٢٠١٥ استخراج می شود با قیمت ٥٠ تا ٦٩ دلار مقرون به صرفه است.

علاوه بر این، به گزارش نشریه گلوب اند میل، شرکتهای حفاری در حوزه توسکالوسا مارین شیل در لوییزیانا و می سی سی پی نیازمند قیمت سر به سری ٧٩ دلار و ٥٢ سنت است زیرا حفاری این شرکتها باید تا عمق بیش از دو مایلی ادامه یابد.

بر این اساس با نفت 70 دلاری، 700 هزار بشکه در روز و با نفت 60 دلاری بیش از 2.5 میلیون بشکه در روز از تولید 3.5 میلیون بشکه ای نفت شیل کاهش می یابد.، البته این افت تولید به جز افت تولید در میدانهایی است که عمق بالایی دارند و یا در دریا واقع شده اند.

حالا چرا تولید کنندگان نفت شیل و افرادی مانند یرگین اصرار دارند که باوجود واقعیتهای اقتصاد سنجی، می توانند با هر قیمتی تولید کنند و این اوپک است که باید تولید خود را کاهش دهد جای سئوال دارد.

پاسخ این است که تولید کنندگان  نفت شیل با فشار به تولیدکنندگان نفت خام طبیعی و بویژهاوپک و روسیه سعی می کنند تا پیش از این که قیمتها به سطوح پرخطر 60 تا 70 دلار برسد، اوپک را ترغیب کنند تا با چشم پوشی از بخشی از سهم خود به نفع  نفت شیل، قیمتها را به بالای خط قرمز شیل منتقل کند!.

برای اثبات این مدعا می توان به آغاز حرکت سینوسی قیمت نفت در هفته های اخیر اشاره کرد. در واقع بازار به صورت هوشمند وقتی به نزدیک نقطه آغاز بحران برای شیلهای نفتی می رسد خود را بالا می کشد و زمانی از محدوده خطر خارج می شود دوباره به سمت پایین حرکت می کند.

هم اکنون بازار به نقطه تعادل نزدیک شده است، اما هیاهوی رسانه ای در زمینه احتمال سقوط قیمتها به زیر 70 دلار و درخواست از اوپک برای کاهش هر چه سریعتر تولید نفت با چه هدفی است.

در این شرایط تولید کنندگان نفت خام طبیعی هرقدر عقب نشینی کنند تولید کنندگان نفت شیل بیشتر پیشروی می کنند و با درآمدهای جدیدی که از محل بازارهای جدید به دست می آورند نسبت به سرمایه گذاری بیشتر و بازاریابی جدید اقدام می کنند تا زیان کوتاه مدت خود را در تامین هزینه های مازاد تولید  جبران کنند.

در واقع تولید کنندگان نفت شیل برای سهم گرفتن از بازار به جنگ نفت خام طبیعی آمده اند و اعضای اوپک باید هوشمندانه از دام دامپینگ شرکتهای آمریکایی خارج شوند!.

کاهش تند قیمت نفت نه تنها رقیب را سریعتر از میدان خارج می کند بلکه زیان کوتاه مدت اوپک می تواند از حجم خسارتی که در بلندمدت به تولید کنندگان نفت خام طبیعی تحمیل می کند جلوگیری کند.

ذکر این نکته ضروری است که تولید کنندگان غیر اوپکی در کوتاه مدت و در سالهای 2015 تا 2020 برای جبران افت تولید و همچنین افزایش ظرفیت نیازمند سرمایه گذاری سالانه 300 میلیارد دلاری هستند و این در حالی است که اعضای اوپک سالانه تنها 40 میلیارد دلار  در بخش بالادستی نفت باید سرمایه گذاری کنند.

بر این اساس می توان نتیجه گرفت نفت شیل تا زمانی که نفت خام کشورهای عضو اوپک در حال تولید است و اوپک درست عمل می کند نمی تواند تهدیدی برای بازار های صادراتی نفت خام طبیعی اوپک باشد.