تأسیس مجمع کشورهای صادرکننده گاز (GECF) در سال 2001 در تهران، بدون شک یکی از کلیدی ترین وقـایع صـنعت گـاز بوده اسـت. در این سال، برای نخستین بار برخی  کشـورهای عمـده صـادرکننده یـا کشـورهایی کـه در آینـده صـادرکنندگانی بـزرگ خواهنـد شد (کشورهایی که در حال حاضر حجم ذخیره های  قابل توجه گاز ولیکن صادرات کم دارند، از جمله ایران) گامهایی برای همکاری با یکدیگر برداشتند. در راستای تحقق هدف نهایی مجمع با در نظر داشتن این که «امکان تشکیل کارتـل در بـازار گـاز وجـود نـدارد و کشورهای عضو نیز چنین هدفی را دنبال نمی کنند» و « قیمتهای بسیار پـایین گاز» ضرورت همکاری کشورهای عضو مجمع جهت «کنترل عرضه و تولیـد و نیـل بـه  قیمتهای منصفانه و با ثبات» امری ضروری قلمداد می شود.

از سوی دیگر، با توجه به نوسانات قیمت گاز و رکود اقتصاد جهانی پس از سـال  2008 شاهد  ایجاد مازاد عرضه در بازار و افت محسوس قیمت گاز هستیم. از این رو به نظر می رسد توسعه همکـاریهـا میان کشورهای تولیدکننده و صادرکنندة گاز بویژه کشورهای عضو GECF برای دسـتیابی بـه یـک سیستم سهمیه بندی و کنترل تولید، اجتناب ناپذیر اسـت.

مقالۀ «ارائه الگویی برای تعیین سهیۀ صادرات گاز کشورهای عضو مجمع کشور های صادر کنندۀ گاز​» می کوشد پـس از ارائـة دو مکانیسـم سـهمیه بنـدی، مکانیسم بهینة منطبق با شرائط جاری کشورهای عضو مجمع را تعیین و به عنوان مکانیسمی برای تعیین سهمیه صادراتی کشورهای عضو  مشخص کند که در صورت اجرایی شدن آن توسط کشورهای عضو، افزایش قابل توجه قیمت گاز چنـدان دور از انتظـار نخواهـد بـود. به علاوه برای تعیین حجم بهینة تولید در هر دوره به عنوان مبنایی برای تعیین سهمیة کشورهای عضو نیز دو روش مبتنی بر مبانی تئوریک پیشنهاد شده است.