قرارداد بیع متقابل را می توان به عنوان یک قرارداد «خرید خدمات خطر پذیر» تعریف کرد که در آن٬ بازپرداخت هزینه های پیمانکار از طریق تخصیص بخشی از نفت و گازی که در نتیجه خدمات ارائه شده از طرف وی تولید شده٬ صورت می گیرد. قرارداد بیع متقابل بر قلمرو کاری مشخص٬ سقف هزینه های سرمایه ای٬ حق الزحمه ثابت و دوره معین برای بازیافت سرمایه استوار است. زمانی که بیع متقابل٬ هم برای اکتشاف و هم برای توسعه به کار می رود٬ مشخصات میدان مدنظر برای توسعه در هنگام انعقاد قرارداد نامعین است. بنابراین٬ توافق در مورد قلمرو کاری٬ مدت عملیات توسعه٬ سقف هزینه های سرمایه ای٬ حق الزحمه ثابت٬ و دوره بازیافت سرمایه باید به زمانی موکول شود که یک میدان تجاری کشف شده است. مقالۀ «اکتشاف و توسعه میادین نفتی ایران از طریق قراردادهای بیع متقابل» نخست به نحو اجمال٬ به استفاده از قرارداد بیع متقابل برای توسعه میادین نفت و گاز ایران می پردازد. سپس مهمترین ویژگیهای این ساز و کار را مورد بررسی قرار می دهد. آنگاه استفاده از بیع متقابل برای اکتشاف٬ توسعه و چالشهای مربوط مورد بحث قرار می گیرند. در پایان٬ این مقاله برای پرداختن به چالشهای موجود مروری بر مدل جدید بیع متقابل دارد که از طرف شرکت ملی نفت ایران ارائه شده است.