ایران نیز در سال 1996 میلادی پس از تصویب هیئت دولت و مجلس شورای اسلامی به عضویت این کنوانسیون درآمد.
در عرصه بین المللی از سال 1995 تا 2013، کنفرانس اعضای COP، بالاترین ارگان کنوانسیون، 19 دوره مذاکرات را برگزار کرده است. هدف اصلی از این کنفرانس سالانه، بررسی اجرای مفاد کنوانسیون است. برگزاری اجلاس COP3 در سال 1997 در کیوتو، تصویب پروتکل کیوتو را به دنبال داشت و برگزاری COP11 در سال 2005 در مونترال، شروعی برای اجرایی شدن این پروتکل بود.
اجلاس COP15 در سال 2009 در کپنهاگ برگزار شد و طی آن، اهداف بلندمدت کاهش انتشار و کمکهای مالی کشورهای توسعه یافته به میزان یکصدمیلیارد دلار تا سال 2020 تدوین شد و در اجلاس COP17 که در سال 2011 در دوربان برگزار شد، سند فراگیر جدیدی همچون یک پروتکل و یا نهاد حقوقی دیگری که البته واجد ضمانت اجرای حقوقی برای همه طرفها باشد و تا سال 2020 نیز لازم الاجرا شود، شکل گرفت.
در اجلاس COP18 در سال 2012 در دوحه، مقرر شد اهداف جهانی برای کنترل گازهای گلخانه ای به نحوی تحقق یابد که دمای متوسط کره زمین به کمتر از 2 درجه سلسیوس نسبت به قبل از انقلاب صنعتی (سال 1850) حفظ شود و حداکثر انتشار گازهای گلخانه ای توسط کشورها در آینده ای نزدیک کنترل شود. تدوین پیش نویس طرح "اقدام برای آب و هوا" نیز به عنوان مبانی لازم برای تعهدات جدید جهانی در مورد آب و هوا نیز از دستاوردهای اجلاس COP20 بود که در سال 2014 در لیما برگزار شد.
نتایج اجلاس پاریسCOP21
به گزارش دویچه وله، نشست تغییرات اقلیمی پاریس سرانجام در آخرین ساعات 12 دسامبر سال 2015 با توافق تاریخی 195 کشور حاضر در این نشست به نتیجه رسید. این توافقنامه که از سال 2020 اعتبار دارد، راهکارهایی را برای کاهش تولید گازهای گلخانه ای و توقف مصرف سوختهای فسیلی با جایگزین کردن انرژیهای تجدیدپذیر درنظر گرفته است.
براساس این توافقنامه، گرمتر شدن کره زمین تا سال 2050 میلادی باید کمتر از 1.5 تا 2 درجه سانتیگراد باشد و تولید گازهای گلخانه ای باید در نیمه دوم قرن کاهش یابد. اهداف تعیین شده قرار است هر پنج سال یک بار بررسی و بهینه شوند. از آن گذشته با تعیین قوانین شفاف، کشورهای جهان موظف به ارائه گزارش در مورد فعالیتهای خود در زمینه مقابله با تغییرات اقلیمی هستند.
اجرای بخشی از مفاد این توافقنامه برای 195 کشور حاضر در نشست پاریس الزامی و بخش دیگری از آن داوطلبانه خواهد بود. براساس این توافقنامه، کشورهای جهان مجازند اهداف ملی برای کاهش گازهای گلخانه ای خود تعیین کنند و کشورهای در حال توسعه و اقتصادهای نوظهور مانند چین، مالزی و هند نیز با پذیرش این توافقنامه نخستین بار حاضر به پذیرش مسئولیتی در زمینه کاهش تولید گازهای گلخانه ای و مقابله با گرمایش زمین شدند. این کشورها پیشتر تاکید داشتند که برای رشد اقتصادی خود نیازمند سوختهای فسیلی هستند و حاضر به پذیرش محدودیتی در این زمینه نبودند.
مریم خسروی ـ پژوهشکده ازدیاد برداشت از مخازن نفت و گاز شرکت ملی نفت ایران
نظر شما