ذخیره سازی گاز در سازندهای نمکی از سال 1961 انجام شده و این روش، جایگاهی ویژه در جهان دارد. طی سالهای گذشته، مطالعه و اجرای طرح ذخیره سازی گاز طبیعی در مغارهای نمکی در ایران آغاز شده است.

تخلخل و نفوذپذیری ناچیز سازندهای نمکی شرایط مناسبی را برای ذخیره سازی گاز فراهم می‌کند و عملکرد بهینه مغارهای نمکی در دراز مدت مستلزم طراحی صحیح و ساخت دقیق آنهاست. در این روش پس از رسیدن چاه به عمق مور نظر، آب شیرین به فضای نمکی تزریق شده و پس از حل کردن نمک و ایجاد فضای خالی، آب نمک تخلیه می‌شود. زمانیکه مغار به ابعاد مورد نظر رسید، گاز، تزریق شده و آب نمک باقی مانده خارج می‌شود.

مغار نمکی را می‌توان در لایه‌های نمکی یا گنبدهای نمکی ایجاد کرد. ضخامت لایه‌های نمکی، کمتر از گنبدهای نمکی است. بنابراین سقف مغاز ایجاد شده در لایه‌های نمکی بیشتر در معرض تنش و خطر ریزش قرار دارد. نمک در گنبدهای نمکی، خلوص بیشتری دارد اما نمک موجود در لایه‌های نمکی حاوی مواد انحلال‌ناپذیر مانند شیل و انیدریت است. اگر مقدار این ناخالصیها کم باشد، به صورت ذرات حل نشده در ته مغار باقی می‌ماند. اما اگر مقدار ناخالصیها زیاد باشد، در این فرآیند انحلال نمک، اخلال ایجاد می‌کند. از این رو ذخیره سازی گاز در گنبدهای نمکی نسبت به لایه‌های نمکی از نظر فنی و اقتصادی ارجحیت دارد.

بررسیهای انجام شده در این باره حاکی از آن است که ایجاد مغار در گنبدهای نمکی نسبت به لایه‌های نمکی، ایمن‌تر و اقتصادی‌تر بوده و مشکلات عملیاتی کمتری دارد.