فرآیند انتخاب سرپرستان را می‌توان نوعی برنامه‌ریزی جانشینی مدیریت به حساب آورد که به فرآیند منظمی اطلاق می‌شود که در آن، بهترین و شایسته‎ترین افراد سازمان شناسایی و به هنگام ضرورت؛ خلاء پست‌های مدیریتی، جابه‌جایی و ارتقای نیروها و ... در سمت‌های کلیدی و حساس قرار می‌گیرند.

به این منظور سازمان‌ها باید بدانند با چه نیازهایی هم اکنون روبرو هستند تا بتوانند طبق آن استعدادهای بالقوه و بالفعل را از میان کارکنان شناسایی کنند و به عبارتی قادر باشند بر استعدادها مدیریت کنند. در صورتی‌که تحقیقات نشان داده ‌است که بسیاری از سازمان‌ها در حفظ و نگهداری نیروی انسانی خود به عنوان سرمایه‌های سازمانی، توانایی لازم را ندارند.

سازمان‌های پیشرو خصوصا در عرصه صنعت نفت تلاش می‌کنند که با بکارگیری رویه‌ها، برنامه‌ها و راهبردهای مناسب، بتوانند استعدادهایی را که برای تداوم حیاتشان ضروری است، جذب، توسعه و نگهداری کنند که یکی از این سازمان‎های پیشرو در این باره، پژوهشگاه صنعت نفت است. 

از این‌رو طی پژوهشی «مدل ارشدیت نسبی برای تصدی مشاغل سرپرستی» در خصوص این پژوهشگاه در راستای فرآیند جانشینی مدیریت تدوین شد تا به تبع آن انتصاب‎های درستی در مسئولیت‌های سرپرستی و مدیریتی انجام شود.

نتایج بررسی سه ویژگی اصلی شخصیتی، مهارتی و دانشی را در تعیین این مدل موثر ارزیابی کرده است که هر یک از مجموعه عوامل گوناگونی همچون اطلاعات و دانش فنی تخصصی، سطح زبان خارجی، بلوغ مدیریتی، مهارت تصمیم‌گیری، سازگاری، مسئولیت‎پذیری، مشورت کردن با دیگران و ... متاثر است.