زیرا دی‌اکسید کربن از این قابلیت برخوردار است تا در سازندهای مختلف زیر سطح زمین رسوب کند. از این‌رو روش‌های مختلفی برای ذخیره‌ساری دی‌اکسید کربن جمع‌آوری شده وجود دارد که میتوان به روش‌هایی همچون ذخیره‌سازی در سازندهای زمین‌شناسی نفتی و گازی، ذخیره‌سازی در سازندهای زغال سنگی، ذخیره‌سازی در اعماق اقیانوس‌ها و یا تبدیل شیمیایی دی‌اکسید کربن به مواد معدنی که از لحاظ ترمودینامیکی پایدارند، اشاره کرد.
از طرفی تحرک زیاد دی‌اکسید کربن در حالت گاز یا مایع و یا در نقطۀ فوق بحرانی سیال که بر اثر فشار و دما در این شرایط واقع شده، نیازمند شرایط خاصی برای نگهداری و ترزیق این گاز است. به همین دلیل دفن دی‌اکسید کربن در اعماق اقیانوس‌ها روشی کاراست.
دفن دی‌اکسید کربن در ایران هم به صورت هیدرات در دریای خزر امکان‌پذیر است که در بررسی «توانایی ذخیره‌سازی دی‌اکسید کربن در حوزه دریای خزر» با در نظر گرفتن ویژگی‌های زمین‌شناسی، زمین گرمایی ـ انرژی حرارتی موجود در پوستهٔ جامد زمین ـ فشار کف و زیر سازند، مناسب‌ترین روش ذخیره‌سازی دی‌اکسید کربن در این دریاچه ارزیابی شده است.
بر اساس گزارش پژوهشی ارائه شده، نخست توانایی دفع دی‌اکسید کربن، عمق سنجی، جریان زمین گرمایی، رسانایی گرمایی و گرادیان دمایی رسوبات دریای خزر ارزیابی شده که مشخص شد عمق دریاچه در هیچ نقطه‌ای از 3000 متر بیشتر نشده تا توانایی فشرده‌سازی و چگال‌تر کردن این گاز فراهم شود. بنابراین احتمال وجود منطقه شناوری معکوس در این دریا تقریبا صفر است. اما فشار و دمای مناسب برای ایجاد هیدرات دی‌اکسید کربن در این حوزه وجود دارد.
نظر شما