غیرت فرزندان ایران زمین بر دوش خلیج فارس سنگینی می کند و این آب ها از این پس بیش از پیش به خود می بالند. سازه های چند هزار تنی دیگر مسیر خود را یاد گرفته اند و پس از ساخت در یارد خرمشهر به آب های نیلگون ایران کوچ می کنند.

 

تا چند سال پیش پروژه‎ها مسکوت مانده بود و اینک تدبیر، امید را به بزرگترین میدان گازی ایران بازگردانده و این روزها رفت و آمد پارس جنوبی زیاد شده است. پره های شناور می چرخد تا سازه ای را منتقل کند که گاز را برای چرخش چرخ صنایع از دل زمین بیرون آورد و شاهد توسعه بخش های مختلف کشور باشیم.

مرغان دریایی خوشامد می گویند و به پیشواز سازه ای آهنی می روند که جوانان ایران از جان و دل برای ساختش مایه گذاشته اند. خلیج فارس بار دیگر آغوش خود را برای تحفه ای باز می کند.

با صدای ناخدا، خواب رفته ها بیدار می شوند و قایق نگین آرام می گیرد و نزدیک سکو می شود.

 

به مکان نصب سکوی فاز 20 در چند مایلی مرز آبی با قطر که می رسیم از اخم سازه متوجه می شویم که دیر رسیده ایم. گویا شب هنگام مراحل نصب سکو آغاز شده است. می گویند به دلیل آب و هوا این کار شباهنگام انجام شده ولی به گمان دروغ می گویند. به نظرم از خورشید خانم ترسیده اند، به هرحال خانم است دیگر؛ حسودی می کند. 

 

گویا دیگر نازش خریدار ندارد به همین دلیل چشم ندارد ببیند فعالیتی انجام می شود که دیگر گرمایش بی رقیب نیست. گاز که بیاید گرم می شویم و کمتر کسی برای لحظه ای گرم شدن به خورشید پناه می برد. شاید هم به این دلیل است که ماه رازدارتر از خورشید است.

 

نزدیک سکو که می شویم فراموش می کنیم برای چه آمده ایم و عکس بازی آغاز می شود و سوژه خبرنگاران می شوند و سکو...

 

سکو چونان طفلی آرام نشسته و نظاره گر خبرنگاران است. به گمانم نیشخند می زد به ما که فراموش کرده ایم برای نظاره چه چیز چند کیلومتر آمده ایم.

 

ان شاالله که قدم این سکو سبک باشد. چشم مردمان روستاهای دور افتاده به این سازه است تا گاز بیشتری را برای گرمایش خانه ها از زمین بیرون بکشد. خورشید خانم به بالای سرمان می رسد که برای تهیه آذوقه به شناور ابوذر 1200 می رویم. آذوقه که می رسد روی عرشه قایق بساط ناهار چیده می شود و در آب های نیلگون خلیج فارس غذا می خوریم.

 

تا چشم کار می کند آب است. خلیجی نیلی رنگ که همیشه فارس خواهد ماند.

 

خیال جماعت که از نصب راحت شد، به سمت خشکی راه افتادیم.

خورشید کم کم داشت رنگ می باخت به گمانم از عصبانیت قرمز شده بود. جماعتی آمده و به او محل نکرده بودند.

 

در راه برگشت چراغ های سکوهای فراوانی روشن بود و نشان می داد که این مسیر محکم و پایدار ادامه دارد تا گاز بیشتری از دل زمین بیرون بیاید و سهم مردمانش شود.

 

به رسم و عادت، پشت سر مسافر آب می ریزند که برود و سالم بازگردد. تا چشم کار می کند پشت سرمان آب است تا دوباره برگردیم و گوشه ای دیگر از ثبت غیرت جوانان این سرزمین را روایت کنیم.