برخورداری از آب، برق، گاز و تلفن در محل سکونت از نخستین حقوقی است که مردم کشور خود را محق به برخورداری از آن می دانند. در سال‌های گذشته یکی از گلایه‌های روستاییان، فقدان حداقل شرایط رفاهی برای زندگی بوده و دسترسی به شبکه گاز کشور هم در این دسته جای داشت. درحالی که در هیچ منطقه‌ای از کشور نمی توان سکونت را در غیاب زیرساخت‌های لازم تصور کرد.

هم زمان با رشد فزاینده ارتباطات و مناسبات روستایی-شهری، ساکنان روستاها وضع زندگی خود را با دیگران مقایسه می کنند و طبیعی است که انتظار داشته باشند از حداقل امکانات رفاهی که دیگر ساکنان کشور برخوردار هستند، بهره‌مند شوند. در همین راستا یکی از نخستین گزینه‌هایی که پیش روی روستاییان قرار می‌گیرد مهاجرت به شهرهاست.

جلوگیری از مهاجرت بی رویه روستاییان به شهرها را می توان نخستین دستاورد گازرسانی به روستاها، به ویژه در مناطق محروم، به شمار آورد. اگرچه گروهی بر این باورند که بهترین راه برای جلوگیری از مهاجرت روستاییان، افزایش هزینه های اقامت در شهرهاست، اما در مقابل این ایده گروه دیگری معتقدند که با ایجاد جذابیت در روستاها می توان انگیزه‌های مهاجرت را به میزان قابل توجهی کاهش داد.

در کشور ما ضرورت پرداختن به امر روستا و توسعه آن ازسوی دولت از چنددهه پیش احساس و در غالب موارد به عنوان محور سیاست‌های توسعه تلقی شده است. در این راستا اگر هدف اصلی از توسعه روستایی را توانا ساختن توده‌های جمعیت روستایی بدانیم ناگزیر از برقرار ساختن زیربنای مورد نیاز جمعیت ساکن در روستاها هستیم.

هنوز هم روستاییان در بسیاری از مناطق کشور به دلیل فقدان سوخت مناسب، ناگزیر از قطع درختان و تبدیل آنها به هیزم هستند. یکی از مواردی که در گازرسانی روستایی مورد توجه دوستداران محیط زیست قرار گرفته این است که با انجام عملیات گازرسانی، روستاییان از هیزم بی نیاز می شوند و جنگلها آسیب کمتری را تحمل می کنند. در واقع یکی از مزایای جانبی گازرسانی روستایی، حفاظت از جنگلهای کشور است.

دولت یازدهم با نگاه اقتصادی به گازرسانی به روستاها و حفاظت از محیط زیست از همان روزهای آغاز به کار اقدام به گازرسانی به روستاها کرده است و کارنامه موفقی در این زمینه به دست آورده است.