به گزارش شانا، با کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ و سرنگونی دولت مصدق، قدرتهای غربی درصدد برآمدند تا بار دیگر سهم خود را از نفت ایران، مطالبه کنند و البته به قول خودشان وضعیت آشفته صنعت نفت را سرو سامان دهند.
در ۱۳۳۳ دکتر علی امینی نخست وزیر وقت قراردادی با هوارد پیچ، نماینده کنسرسیوم نفت به امضا رساند، قرارداد امینی - پیچ در واقع میان ایران و کنسرسیومی که شامل هفت شرکت (هفت خواهران) بود، به امضا رسید.
کنسرسیوم نفت به نام شرکتهای عامل نفت ایران (IOOC) تشکیل شد که که دفتر آن در تهران قرار داشت، دو شرکت، یکی به نام شرکت اکتشاف و تولید نفت ایران (IOE&PC) و دیگری شرکت تصفیه نفت ایران (IORC) نیز در جنوب بودند که عملیات اکتشاف، تولید، تصفیه و فروش نفت را به عهده داشتند، وظایف خدماتی و جانبی (عملیات غیرصنعتی) نیز به شرکت ملی نفت ایران سپرده شد.
کنسرسیوم نفت در آغاز کار خود با بررسی وضع کارکنان شاغل و هزینههای مترتبه، نسبت به تعدیل نیروی انسانی اقدام کرد، هدف از این کار کاهش هزینهها، کاهش کارکنان کم سواد و بیسواد و جذب نیروهای جدید عنوان شد تا به قول خودشان، خون تازه در رگهای شرکت نفت جاری شود.
بر اساس این طرح تعدیل که با توافق و تایید دولت تهیه شده بود، مقرر شد کارگران زیر ۴۰ سال سن و برخوردار از سلامت جسمی با دریافت سالی ۲ ماه حقوق بازخرید شده و در صورت امتناع از امضا و فسخ قرارداد کار، اخراج شوند.
بر اساس این طرح که به طرح سالی دو ماه معروف شد، چنانچه افرادی حاضر به امضای توافقنامه و فسخ قرارداد استخدامی خود نمیشدند، طبق ماده ۳۲ قانون کار با پرداخت سالی ۱۵ روز اخراج میشدند و از آنجا که دولت هم با این امر موافقت کرده بود، از این رو ادارات کار و امور اجتماعی به شکایات آنان رسیدگی نمیکردند.
حداقل پرداختی به کارگران مشمول این طرح به طور میانگین ۱۵ هزار تومان، (معادل قیمت یک وانت شورولت صفر کیلومتر، یا یک باب منزل مسکونی در شهرستان ها) بود، افرادی که مبالغ بالاتر تا ۳۰ هزار تومان میگرفتند، میتوانستند دو باب منزل و یا کسب و کار مناسبی راه اندازی کنند، در عوض این افراد باید منزل سازمانی را تخلیه نموده و از خدمات درمانی، بهداشت، آب، برق و گاز مجانی نیز محروم میشدند.
به هر صورت سرنوشتهای مختلفی در انتظار این افراد بود، برخی که از عقل معاش و تدبیر کمتری برخوردار بودند، آینده تیرهای در پیش رو داشتند و گاه مستاصل و بیسرپناه شدند.
برخی نیز که پیش از استخدام، در روستا زندگی میکردند، به روستاهای شان بازگشته و با همان پولی که دریافت کرده بودند، کسب و کاری برای خود راه انداخته و توانستند زندگی خود را بگذرانند، هر چند برخی نیز حاضر به بازگشت به روستا نبودند.
نظر شما