به گزارش روزنامه فایننشال تایمز، در بازارهای معاملاتی هر فاجعه انسانی به عنوان یک فرصت تجاری تلقی می شود، بخشی از بازار نفت با همین رویکرد، بحران مستمر در ونزوئلا را زیر نظر دارد.

شورای اساسی تازه تأسیس در ونزوئلا، اختیار را از مجلس منتخب این کشور سلب کرده است. ذخایر ارزی ونزوئلا سقوط کرده و بدهی های این کشور در حال افزایش است.

دولت ونزوئلا با شرایط بد اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کند، اما آیا این رویدادها می‌توانند آن طور که برخی معامله‌گران انتظار دارند، سبب افزایش قیمت نفت شوند؟ آیا انهدام دولت مادورو و جنگ داخلی احتمالی پس از آن، می تواند قیمت نفت را به 60 تا 70 دلار برای هر بشکه افزایش دهد؟ بعید است.

بی گمان ونزوئلا از تولیدکنندگان و صادر کنندگان مهم نفت است. ونزوئلا که از بنیانگذاران سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) به شمار می‌آید، بیشترین ذخایر نفت جهان را در اختیار دارد، اگرچه بیشتر این ذخایر از نوع نفت سنگین هستند که با قیمت کنونی نفت، تولید آنها توجیه اقتصادی ندارد. تولید این کشور در ماه ژوئیه امسال یک میلیون و 900 هزار بشکه در روز بود. بیشتر این تولید، به خارج از این کشور صادر می‌شد، به گونه ای که آمریکا روزانه 780 هزار بشکه نفت از ونزوئلا دریافت می کرد.

با استناد به این ارقام، این باور به وجود آمده است که توقف عرضه نفت ونزوئلا سبب جهش شدید قیمت نفت می شود. ونزوئلا برای تأمین 95 درصد از درآمدهای صادراتی خود، به نفت وابسته است و پیش‌بینی می‌شود در صورت هر اتفاقی تولید ادامه یابد.

اگر هر کدام از تأسیسات نفتی ونزوئلا تعطیل شوند، تأثیر آن محدود خواهد بود. ممکن است قیمت‌ها جهش یابند، اما این افزایش کوتاه مدت خواهد بود. ونزوئلا دیگر همچون یک دهه گذشته که روزانه دو میلیون و 500 هزار بشکه نفت تولید می کرد، قدرتی بزرگ در بازار نفت نیست. در آن زمان، نفت خام ونزوئلا بخشی مهم از سبد نفتی بود که پالایشگران جنوب آمریکا مصرف می کردند.

زوال صنعت نفت ونزوئلا، به ویژه شرکت پیش تر قدرتمند پدوسا (شرکت ملی نفت ونزوئلا)، این کشور را در موقعیتی قرار داده که توان تولید به اندازه سهمیه خود در اوپک را ندارد. تولید این کشور اکنون در پایین ترین حد 27 سال اخیر است.

کاهش احتمالی روزانه نیم میلیون بشکه از تولید نفت ونزوئلا، برای پالایشگرانی که به تأمین نفت از ونزوئلا عادت کرده اند، نامطلوب خواهد بود و به شرکت‌های بین المللی فعال در این کشور، همچون رپسول و شورون، آسیب می زند، اما در سطح جهانی این کمبود به سرعت با افزایش عرضه از سوی دیگر تولیدکنندگان جبران می شود. بسیاری از تولیدکنندگان نفت عضو اوپک (از جمله نیجریه، ایران، الجزایر و عراق)، برای افزایش تولید خود مشتاق هستند. تحریم آمریکا بر واردات نفت از ونزوئلا ممکن است اختلال هایی ایجاد کند، اما بازار خیلی زود خود را با آنها وفق می دهد.

افزون بر آن، تعطیلی تولید دوامی نخواهد داشت. هر دولتی در ونزوئلا به درآمدهای صادراتی نیاز خواهد داشت و همچنین همه کسانی که در ونزوئلا سرمایه گذاری کرده یا در برابر دریافت نفت به این کشور وام داده اند، برای حفظ تولید این کشور به طور مستقیم ذینفع هستند. برای نمونه، چین ارائه وام های جدید به ونزوئلا را متوقف کرده، اما در سال 2016 میلادی همچنان 20 میلیارد دلار از این کشور طلب داشته است. روسیه نیز به تازگی از طریق شرکت دولتی روسنفت، وام های پرداختی به ونزوئلا را افزایش داده است. این وام از طریق زیرشاخه معاملاتی پدوسا، یعنی شرکت سیتگو، تضمین می شود. هیچ دولتی نمی‌تواند به خود اجازه دهد که چنین وام دهندگان قدرتمندی را خشمگین کند.

چه تحت هدایت رقیبان مادورو و چه زیر نظر ارتش، ونزوئلا برای تشویق سرمایه گذاری جدید و بازگشت سریع تولید به سطح پیشین، بیشترین انگیزه را خواهد داشت.

ونزوئلا ظرفیت تولید روزانه سه میلیون بشکه نفت را دارد و پس از روی کار آمدن دولت جدید، این کشور با تکیه بر زیرساخت های کنونی و تجربه نیروهای باقی مانده شرکت پدوسا می تواند ظرف 18 ماه به این سطح تولید برسد.

بی گمان، بازار با نوسان هایی رو به رو خواهد شد. با این همه تاریخ نشان داده است که تغییر دولت سبب اختلال پایدار در تجارت نمی شود. در کشورهای وابسته به درآمدهای نفتی، تولید و صادرات نفت به اولویت دولت جدید تبدیل می شوند.

ونزوئلا امروز وضعی غم انگیز دارد و جمعیت آن قربانی مدیریت نامطلوب هستند، اما اگر فعالان بازار گمان کنند که رویدادهای امروز خیابان‌های کاراکاس نشانه‌ای از جهش بعدی در قیمت نفت است، دچار اشتباه شده اند.