به گزارش شانا، برای آنان که کارهای دشوار انجام می‌دهند، بیشترین دلگرمی، همراهی و دیده شدن زحمات‌شان است؛ این‌که کارشان را قدر بدانند و اگر شرایط مالی و رفاهی قابل اعتنایی ندارند، حداقل رضایت را از کار داشته باشند. وقتی پای دعاها و آرزوهای خیری که کارکنان اقماری نفت و مردانی که روزهای شاد نوروز را در شرایط سخت مناطق عملیاتی می‌گذرانند بنشینید، متوجه می‌شوید توقع زیادی هم ندارند. خودشان می‌گویند «اقماری» را باید بدون «الف» نوشت، زیرا «قماری» است که با انتخاب این شغل به آن دست می‌زنیم. زندگی‌ات را می‌گذاری وسط و هر خطری برای خودت و خانواده‌ات محتمل است. این را یکی از کارکنان اقماری می‌گوید؛ از منطقه عملیاتی لاوان، یکی از مناطق چهارگانه نفتی در خلیج فارس که دارای تاسیسات عظیمی برای پالایش، حمل‌ونقل، بارگیری و صدور نفت خام است.
شرکت نفت فلات قاره، از 6 حوزه عملیاتی با حوزه‌های ماموریتی حساس تشکیل شده است که در این میان منطقه عملیاتی لاوان با پنج میدان نفت و گاز داخلی و مشترک در حاشیه جزیره لاوان واقع شده است که 1800 نفر در این مجموعه فعال هستند؛ 800 نفر رسمی و بقیه قراردادی، پیمانکاری و.... هستند، این افراد در کل منطقه، سکوها و تاسیسات دیگر در دو شیفت کار می‌کنند که 14 روز یکبار تغییر می‌کند.
هرچند خبرنگاران نشریه مشعل برای گزارشی نوروزی چند روزی کنارشان بوده‌اند تا شرایط‌شان را از نزدیک ببینند، اما از این‌که اقدام‌ها، عملیات، نیازها و مشکلات‌شان در این سال‌ها ازسوی رسانه‌ها کمتر پوشش داده شده دلخورند و می‌گویند همین که در صنعت نفت و در میان همکاران خودمان حرف‌هایمان گفته شود برای ما مزیت است و حالمان خوب می‌شود و می‌خواهند شبکه اطلاع رسانی نفت و انرژی (شانا) و نشریه مشعل در همه مناطق عملیاتی دفتر داشته باشند.
این گزارش حال و هوای عید دارد، اما همانقدر که کارکنان این مناطق از سین سنتی نوروز و هفت سین‌های شغل خودشان می‌گویند، از شرایطی که کارشان را تهدید می‌کند هم حرف می‌زنند. چند سالی است که نفت برای نوروزشان برنامه‌های ویژه دارد و برایشان هفت سین می‌چینند، اما آنها پیش‌تر هفت سین خودشان را داشته‌اند. بهروز اشکان، کارشناس ارشد پرستاری می‌گوید سین هفت سین‌شان گاه از لوازم پزشکی است و گاهی هم تجهیزات و قطعات تاسیساتی و ابزار کارشان. کارکنان اقماری عموما پیش و پس یا در لحظه تحویل سال نو مشغول کار هستند و سالی را تحویل می‌گیرند که در لحظه آمدنش آنقدر سرشان به کار است که یادشان نمانده، یا از آن لحظه جا مانده‌اند.
حسین کریمی از کارکنان ترابری و عملیات کشتی‌ها می‌گوید: پیش از تحویل سال، دریا توفانی شد و باید برای عملیات اس‌پی‌ام می‌رفتیم و دو نفر روی آن پیاده می‌شدند و شیرها (Valves) را می‌بستند. از 12 شب تا 4 صبح درگیر کار بودیم و وقتی از عملیات برگشتیم، سال تحویل شده بود. در بسیاری از مناطق که شرایط سخت‌تری هم دارند، با همان شرایط سعی می‌کنند حداقل در آن چند ساعت تحویل سال نو، شرایط را متفاوت و صمیمانه‌تر کنند و خاطره‌ای بسازند.
اکبر عظیمی، معاون سکوی رشادت می‌گوید: اگر هوا خوب باشد برای سال تحویل روی هلی‌برد صندلی می‌چینیم، غذا هم آنجا سرو می‌شود. اگر هم شب باشد، در رستوران جشن می‌گیریم؛ بالاخره باید دوری از خانواده را به شکلی جبران کرد.
کارکنان این منطقه عملیاتی شرایطی جدی و حساس دارند، زیرا نفت صادراتی از حوزه عملیاتی آنها تامین می‌شود و به همین دلیل نیروهایی که در عملیات دریایی و در ارتباط با نفتکش‌ها هستند کارشان تعطیلی ندارد. هرچند در ایام نوروز با نیمی از نفرات کار می‌کنند، اما از آنجا که بحث امور بین‌الملل مطرح است، هر تاخیری خسارت‌های نجومی به همراه دارد و به همین دلیل کارکنان، به‌ویژه آنان که سال‌هاست ماندن در شرایط سخت را تجربه کرده‌اند، خودشان آنجا خانواده دومی را در غیاب خانواده خود دارند. مسعود بیگ‌زاده که پزشک عمومی است می‌گوید: همکاران، خانواده دوم ما می‌شوند و از آن جا که محیط کوچک است و ارتباطات زیاد، به دلایل مختلف با هم تعامل زیادی پیدا می‌کنیم. ناخودآگاه این حس ایجاد می‌شود که آنها خانواده دوم ما هستند. هنگام تحویل سال و ایام نوروز هرچند خانواده اصلی‌مان در کنارمان نیستند، اما در کنار دوستان، احساس دلگرمی، عاطفه و صمیمیت داریم.
هر کدام از ما در سال نو و لحظه تحویل سال دعاهای خیری برای خانواده و دوستانمان یا فراتر از آن برای کشورمان داریم. این دعاها و آرزوهای خیر یک محور مشترک دارند؛ شادی و سلامتی باشد، برای همه باشد.
دعا برای دوری از خطرات و حوادث، دعا برای بهتر شدن اوضاع اقتصادی کشور و شفای همه بیماران، دعا برای خوشبختی فرزندان و سرانجام آرزو برای اوضاع کاری و مالی بهتر و استخدام شدن، شرایط قراردادی مناسب‌تر داشتن، تبدیل وضعیت شدن یا حتی ارزش بیشتری برای کارشان قائل شدن و تناسب بیشتر کار و مزدشان.
در سال‌های اخیر این امکان فراهم شده تا خانواده کارکنان مناطق اقماری بتوانند چند روزی را در همین مناطق عملیاتی البته با فضایی متفاوت و نوروزی حضور داشته باشند تا شرایط محیط‌های کاری پدران، همسران و پسران خود را بیشتر درک کنند. امیرعباس نوید، رئیس تعمیرات زیرآب لاوان می‌گوید: عید اینجا ماندن، سختی‌های خود را دارد، اما چندسالی است که خانواده‌ها ایام عید به اینجا می‌آیند و محیط از حالت مردانه کاری خارج و طبیعی‌تر شده و فضای خوبی ایجاد می‌شود.
کارکنان اقماری مناطق عملیاتی از جمله در منطقه لاوان از نبودن‌شان در کنار خانواده خاطرات خوبی ندارند؛ خاطراتی که تلخی‌شان پس از سال‌ها باقیمانده است.
علیرضا کامیابی، رئیس آی‌سی‌تی و معاون فناوری منطقه عملیاتی لاوان می‌گوید: یک بار که در منطقه بودم فرزند 2 ساله‌ام زمین خورده بود و از آن جا که در آن زمان تلفن همراه نبود تا به من اطلاع بدهند، همسرم مستاصل مانده بود که چه کند؟ یادم می‌آید بعدها به من گفت که ای کاش روی گاری سر خیابان پیاز می‌فروختی، اما شب در خانه‌ات بودی.
رسول ارزانی، سرپرست عملیات غواصی (تعمیرات زیر آب) هم با سابقه‌ای 30 ساله می‌گوید: خیلی از سال‌ها عید در منطقه و دور از خانواده بودم، حتی هنگام تحویل سال و در روزهای عزا یا جشن زیر آب بودم و حالا از خدا می‌خواهم همسرم را که همیشه حامی من بوده سلامت نگه دارد و به من کمک کند تا سال‌ها صبوری، عشق و محبت بی‌دریغش را جبران کنم.
در میان کارکنان این مناطق، غواصان نفتی با شرایطی سخت‌تر، اما با عشق عملیات دریایی را انجام می‌دهند و به قول رضا علایی‌فر، مسئول تعمیرات زیرآب لاوان «اگر عشق نداشته باشی، نمی‌توانی ادامه دهی». او سختی را فقط دور بودن از خانواده می‌داند و امیدوار است نهادهایی که آشنایی چندانی با صنعت نفت ندارند، کارکنان اقماری و عملیاتی را در دریافت حقوق و پاداش اذیت نکنند، چون آنها با جان و دل زحمت می‌کشند و حقشان نیست که با آنها این گونه رفتار شود.
نظر شما