بر اساس پیش بینی ها، نشر آلاینده ها 70 درصد بیش از امروز و دو سوم آن متعلق به کشورهای در حال توسعه خواهد بود البته مشروط به آن که زمینه های رشد اقتصادی و رشد انرژی پیش بینی شده و ساختار سبد مصرفی فراهم بشود. بخش حمل و نقل، 75 درصد آلاینده ها را تولید می کند. در سهم بندی های منطقه ای پیش بینی شده است که سهم کشورهای عضو سازمان همکاری اقتصادی و توسعه (OECD) از 55 درصد به زیر 45 درصد کاهش خواهد یافت و نواحی رو به توسعه، سهمی بیش از 40 درصد را به خود اختصاص خواهند داد. جدا از تلاش های جمعی برای تعمیم تعهدهای پیمان کیوتو، همچنین فعال سازی تجارت نشر و تسهیلات آن که با عضویت روسیه و اوکراین، با وجود نبود تعهد و پایبندی آمریکا، جایگاه ویژه ای خواهد یافت، تلاش عمومی برای ابداع تکنیک ها و رشد فناوری هایی که در جهت تعدیل نشر آلاینده ها، چه در مقیاس کشورها، چه به صورت فردی و چه به صورت تعهدهای زیر گروهی، ادامه دارد. یکی از مواردی که هم اکنون موضوع تحقیقات گسترده و دامنه دار قرار گرفته، جداسازی و ذخیره سازی کربن در سوخت های فسیلی است که در حقیقت مصرف سوخت های هیدروکربوری همراه با تولید کربن یا دی اکسید کربن کمتر را دنبال می کند. فرآیندهای بررسی شده در این زمینه از نظر آزمایشگاهی موفق بوده اند، اما بسیار پر هزینه اند و از این رو بررسی به صرفه کردن آنها در دستور کار بیشتر مراکز تحقیقاتی است. به نظر نمی رسد که کاربرد فناوری هایی از این دست، آن هم به مقیاسی وسیع تا سال 2030 به کار گرفته شود، ولی برخی از روش ها هم به سرعت مراحل اقتصادی شدن را می پیمایند که عمده این روش ها عبارتند از: جذب ضایعات دی اکسید کربن (به ویژه در نیروگاه هایی که با سوخت های فسیلی کار می کنند) با واکنش آمینه ها، برای شست وشو دادن دی اکسید کربن از بخار؛ به گونه ای که هم اکنون در صنایع شیمیایی به کار گرفته می شوند و ذخیره سازی آن در ساختارهای زمین شناسی زمین یا اقیانوس ها مشروط به آسیب نرساندن به اکوسیستم، حیات وحش، گیاهان زیر دریاها و اقیانوس هاست. در این روش، کربن قبل از مرحله احتراق جذب می شود و برآورد شده که هزینه جذب هر تن دی اکسید کربن معادل 30 تا 50 دلار باشد. البته به موازات این روش، بررسی هایی نیز برای جداسازی دی اکسید کربن بعد از مرحله احتراق در حال انجام است. یکی از روش های با صرفه تر کردن شیوه های کربن زدایی، استفاده اقتصادی از کربن یا دی اکسید کربن ذخیره شده است؛ از این رو جهت گیری فعالیت های تحقیقاتی نیز در این زمینه و چگونگی شیوه های ذخیره سازی، متمرکز است که برای آن موارد زیر پیشنهاد شده و در حال ارزیابی است: - تزریق مجدد دی اکسید کربن به ذخایر زیر زمینی دارای قلیای بالا. در این زمینه دو روش جداگانه وجود دارد: نخست، تزریق مجدد دی اکسید کربن به میدان های نفت که می تواند موجب تقویت اکتشاف نفت شود و بخشی از هزینه های سر و کار داشتن با گاز را خنثی کند؛ گرچه به کارگیری این روش، در صورتی که موجب پر شدن مخزن شود، فشار مخزن را بالا خواهد برد. دوم، تزریق مجدد دی اکسید کربن به بسترهای عمیق معادن زغال سنگ است که می تواند موجب تولید متان شود. از نظر تجربی از سال 1996 تاکنون سالانه یک میلیون تن دی اکسید کربن جدا شده از گاز تولیدی از میدان sleiper در غرب نروژ در دریای شمال به مخازن قلیایی زیر دریا تزریق شده است. نمایش های لرزه ای نشان دهنده آن است که دی اکسید کربن به صورت موثر و کارآمد در تله زیر کلاهک زمین شناسی مخزن به صورت رسوخ ناپذیری قرار می گیرد. - تزریق دی اکسید کربن به عمق اقیانوس ها و دریاها مشروط بر آسیب نرساندن به حیات وحش و ایجاد مشکلات زیست محیطی جدید که اشاره شد. علاوه بر روش های کربن زدایی از سوخت های فسیلی، بهبود کارآیی سوخت خودروها به میزان 30 درصد نیز، از جمله دیگر سیاست ها در این زمینه است که در حقیقت موضوع تفاهم انجمن خودروسازان اروپا، اتحادیه خودروسازان ژاپن و اتحادیه مشابه اتحادیه اروپا در کره جنوبی که به موجب آن، سازندگان خودروها موظفند تا سال 2020 به میزان 30 درصد از سوخت ها خودروها که به طور مشخص، سوخت های هیدروکربوری و در راس آن بنزین است، بکاهند. بهبود کارآیی انرژی در بخش های حمل و نقل و تولید برق به علت تولید آلاینده بیشتر، در اولویت اساسی قرار دارد. در مجموع پیش بینی می شود که کاربست سیاست های جدید از سوی کشورهای عضو سازمان همکاری اقتصادی و توسعه همراه با وارد کردن فناوری های کارآتر و تمیزتر، سبب صرفه جویی انرژی، چرخش به سمت سوخت های با کربن کمتر شود و در واقع نشر دی اکسید کربن را در این کشورها تثبیت کند. اجرای سیاست های زیست محیطی در عرصه حمل و نقل، اصلاح الگوی تولید کیفی و ساختار تولید پالایشگاه ها و چرخش از تولید فرآورده های سنگین به سمت تولید بیشتر فرآورده های سبک را نیز به دنبال خواهد داشت.