شک نکنیم که زمین با خطرها و تهدیدهای بسیاری در زمینه محیط زیست و حیات انسان ها مواجه است و صنایع بزرگ و پر سود و سرمایه از جمله نفت و گاز که حیات صنعتی و اقتصادی جهان به نوعی در گرو آنها ست، از جمله مهم ترین عواملی هستندکه در ایجاد بسیاری از این خطرها، نقش اساسی ایفا می کنند. حیات زمین، حیات تمامی جاندارانی است که در چرخه ای به تداوم یکدیگر می رسیم. اما به نظر می رسد که هنوز تلقی انسان ها به ویژه در کشورهای در حال توسعه از تمامی این واژه ها در عرصه های گوناگون سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، با حقیقت آن متفاوت است. به همین دلیل نیز باید ورود تغییرات ساختاری در این زمینه را به کانال های فردی، اجتماعی، دولتی و یا غیردولتی بپذیریم و آن را به عنوان یکی از اهداف اساسی در برنامه های توسعه ای کشور جای دهیم. برگزار کنندگان روز جهانی محیط زیست نیز در فهرست اقدامات خود برای برنامه های مربوط به این روز، خواهان چنین تغییر نگرش هایی بودند. اما این مهم شکل نمی گیرد مگر با همراهی تمامی دولت ها و ملت ها و البته با خروج آن از فرم های شعارگونه و تبدیل به برنامه ریزی همراه با ضمانت اجرایی. واضح تر اینکه در کشور خود ما واژه شعار، مفهومی انتزاعی دارد که قابلیت های عملی شدن و به نتیجه رسیدن آن بسیار اندک است. اگر قوانین یکدست و منسجمی همزمان با نظارت اجرایی سازمان های بین المللی در این میان وجود نداشته باشد هر کدام از کشورها با تعبیرها و مقتضیات زمانی و اولویت بندی های صواب و ناصواب خود حرکت هایی را در مقاطع زمانی محدود و به جهت حفظ منافع کوتاه مدت به اجرا خواهند گذاشت که به طور طبیعی به علت ناهماهنگی با سایران به ساز ناکوک و نابسامانی بدل می شود و فقط هر سال باید برای آن شعارهای بزرگ ساخت. در حرکت ها و برنامه های نمادینی که به منظور بزرگداشت چنین روزهایی انجام می گیرد، بخش های مشترکی وجود دارد که می تواند با توجه به علاقه مندی ها و انگیزش های ملی و اجتماعی و فرهنگی هر کشور و برای جلب مشارکت و کمک هر چه بیشتر مردم ومسوولان از آن بهره گرفت. ولی باید به اهمیت تداوم و برنامه ریزی هدفمند و نه نمادین برای دستیابی به اهداف تعیین شده در برنامه های هماهنگ جهانی نیز توجه کافی داشته باشیم. نکته دیگر اینکه تمامی کشورها به ویژه آنها که در مسیر توسعه گام برمی دارند و هنوز راه درازی برای رسیدن به اهداف توسعه اقتصادی خود در پیش دارند به سرمایه، صنعت و سوداوری نیاز دارند و سخت است صنایع بزرگی را که عمری فاقد اصول و قواعد و یا بی توجه به آنها به حوزه های وسیع قدرت، اختیارات و سرمایه دست یافته اند با نگاهی دیگر و نیز با محدودیت ها و هزینه های زیست محیطی، آشنا کنیم. ناگفته نماند که امروز در بسیاری از صنایع بزرگ، نظیر نفت و صنایع وابسته به آن حتی در کشورهایی که شاخص های توسعه یافتگی رشد چشمگیری نداشته است، شاهد توجه به ضوابط زیست محیطی و ایجاد ساختارهای نوین سازمانی و نظارتی در این زمینه بوده ایم و این مساله درکشور ما نیز با انجام سرمایه گذاری های کلان و همکاری این صنایع با دستگاه های نظارتی حفاظت از محیط زیست طی سال های اخیر سرعت گرفته و در حال انجام است و در برنامه چهارم توسعه نیز بیش از پیش مورد ملاحظه قانونگذاران قرار گرفته است. به هر جهت، با به کارگیری نیروهای متخصص و برنامه های کارشناسانه به منظور تغییر این نگرش ها می توانیم این حقیقت را باور کنیم که محیط زیست با تمامی منابع تجدید پذیر و تجدید ناپذیر خود بخشی حساس و ارزشمند از سرمایه های ملی هر کشور است و برخلاف دیدگاه فزون خواهان و طالبان قدرت، تخریب و بهره گیری غیراصولی یا مغایر با ضوابط حفظ آن می تواند خسارت های مادی غیرقابل جبرانی را پدید آورد که امروز و فردای زمین را برای تمام ما وفرزندان ما پرمخاطره، آسیب پذیر و غیرقابل سکونت سازد. شاید نگاه کوتاهی به آمارهای ملی و بین المللی خسارت ها و آسیب های ناشی از بی توجهی به محیط زیست و منابع آن از سوی قدرت طلبان داخل و خارج ما را به حقیقت لزوم درانداختن طرحی نو برای ساماندهی به وضعیت کنونی زمین و برنامه ریزی اجرایی برای ساخت و تبدیل شهرهای امروز به شهرهای سبز و مطابق با معیارهای زندگی سالم برای بشر، نزدیک سازد.