در کشورمان و در طی این سال ها به علت در اختیار داشتن منابع و درآمدهای سرشار نفتی به شیوه یارانه پردازی خصوصاً در بخش انرژی روی آورده ایم. براساس گزارش معاونت انرژی وزارت نیرو، در سال گذشته کل یارانه انرژی پرداخت شده در ایران 126 هزار و 439 میلیارد ریال بوده که بیشترین آن 34 هزار و 334 میلیارد ریال(2/27 درصد کل یارانه انرژی) به نفت و گاز و 22 هزار و 200 میلیارد ریال آن(6/17 درصد کل یارانه انرژی) به بنزین اختصاص داشته است. این در حالی است که آژانس بین المللی انرژی از کشورهای در حال توسعه خواسته است تا از پرداخت یارانه بابت انرژی اکیداً خودداری کنند. با وجود این، هزینه یارانه انرژی در ایران سالانه میلیاردها دلار است،زیرا دومین کشور بزرگ تولیدکننده نفت اوپک(با در اختیار داشتن 13 درصد از ذخایر نفت جهان و دومین دارنده ذخایر گاز جهان)، پایین ترین قیمت فرآورده های نفتی در جهان را دارد. در حقیقت قیمت پایین فرآورده های نفتی، افزایش تعداد خودروها و ترافیک و نیاز به هزینه های عظیم برای اصلاح بافت هندسی شهرها و ایجاد جاده و اتوبان، بالا رفتن تعداد خودروهای فرسوده، نیاز به هزینه های عظیم ساخت پالایشگاه، هزینه های سنگین چند میلیارد دلاری واردات بنزین، آلودگی هوا و محیط زیست، اتلاف وقت مردم در راهبندان هاو... هزینه های دولت را برای تأمین سوخت مورد نیاز داخلی و مقابله با آثار نامطلوب حاصل از افزایش مصرف سوخت چند برابر کرده است و اگر دولت بخواهد به سامان دهی این وضعیت بپردازد، باید میلیاردها دلار دیگر به صورت یارانه آشکار و پنهان برای ساخت پالایشگاه، جمع آوری خودروهای فرسوده، گاز سوز کردن خودروها، گسترش حمل ونقل عمومی ساخت مترو، اتوبان و تعریض خیابان ها و ... هزینه کند و این سبب خواهد شد تا منابع دولت محدود و راه سرمایه گذاری دراز مدت او بسته شود و این به مثابه باتلاقی است که اگر کسی درون آن دست و پا بزند، مدام پایین تر می رود و سرانجام نابود می شود. طراحان سیاست های اقتصادی به خوبی می دانند که اگر امکانات اصلی کشور را صرف یارانه پردازی کنند، پس از چند سال هزینه های این سیاست از کل درآمدهای اقتصادی کلان تر خواهد شد. باید توجه داشت که پرداخت یارانه به مثابه مصرف مواد مخدر است تا آن هنگام که تزریق می شود، فرد احساس آرامش می کند، اما آرام آرام او را به ورطه نابودی می کشاند. پرداخت یارانه همانند دادن مسکن به بیمار سرطانی است. پرداخت یارانه مانند آن است که انسان در حال مرگ را به زور آرایش، سرحال و قبراق نشان دهیم. این تصویر تلخ است، اما باید تصمیم گیران اقتصادی را به خود بیاورد، زیرا که اگر به روش کنونی یارانه پرداخت شود و مصرف انرژی کاهش نیابد، به یقین تا چند سال آینده، دیگر نفتی برای صادرات وجود نخواهد داشت تا از درآمد آن بتوانیم این گونه عمل کنیم! مصداق چنین عملکردی کشور اندونزی است که براساس آمار بین المللی در سال گذشته هیچ درآمدی از کل صادرات نفت نداشته است. صادرات نفت خام این کشور از یکصد هزار بشکه در روز در سال 2003 به 30 هزار بشکه در روز در سال 2004 کاهش یافت و این کشور را در چند ماه گذشته در زمره وارد کنندگان نفت قرارداد! حال شاید اندونزی بتواند با صادرات ما همچنان نفتی اش جبران مافات کند، ولی اقتصاد ما همچنان به نفت متکی است پس تا دیر نشده چاره ای باید اندیشید!... منبع: تجهیزات صنعت نفت، شماره هجدهم، اردیبهشت 1384