این مقررات که خروج فوری واگنهای قدیمی را از ناوگان حمل ریلی مدنظر قرار می‌دهند، بسیار سختگیرانه‌تر از طرحهایی است که تاکنون به اجرا درآمده است. صنعت راه آهن و انرژی تاکنون ضمن ابراز نگرانی نسبت به این مقررات، اعلام کرده‌اند که زمان موردنیاز برای خروج واگنها از ناوگان غیرممکن است و میلیاردها دلار هزینه احتمالی برای بهبود اندک ایمنی بسیار زیاد است. 

در پی اعلام این مقررات، ارزش سهام تولیدکنندگان واگن و تجهیزات قطار افزایش یافت.  

بر اساس این مقررات که بوسیله وزرای حمل‌ونقل آمریکا و کانادا اعلام شد، واگنهای دی‌اوتی-111 که پیش از اکتبر 2011 میلادی تولید شده‌اند ظرف سه سال از ناوگان حمل ریلی خارج می‌شوند. بنا بر این گزارش، احتمال سوراخ شدن واگنهای دی‌اوتی-111 در جریان این حوادث وجود دارد که این موضوع خطر آتش‌سوزی و انفجار واگنها را افزایش  می‌دهد. این نوع واگنها تاکنون برای حمل ریلی نفت استفاده می‌شدند. 

واگنهایی که پس از ماه اکتبر 2011 ساخته شده‌اند با نام سی‌پی‌سی-1232 شناخته می‌شوند و از استانداردهای به‌روزتری برخوردارند و تا سال 2020 میلادی یعنی سه سال زودتر از طرح اولیه کانادا در سال جاری از چرخه حمل ریلی خارج می‌شوند.

لیزا ریت، وزیر حمل‌ونقل کانادا، گفت: واگنهای محکمتر و ایمنتر از شهرهای واقع در دو طرف مرز مشترک دو کشور محافظت می‌کند.

این استانداردهای سختگیرانه‌تر دو سال پس از حادثه خروج قطار حامل نفت خام از ریل در شهر لک‌مگانتیک کانادا وضع می‌شود، حادثه‌ای که در ماه ژوئیه سال 2013 میلادی رخ داد و در جریان آن 27 نفر جان خود را از دست دادند. از آن زمان به بعد، چند حادثه خروج قطار از ریل در مناطق روستایی آمریکای شمالی روی داده است.

بنا بر این گزارش، این مقررات تاکنون مجادله شدیدی را میان مالکان واگنها، صنعت راه آهن و تنظیم‌کنندگان دولتی بوجود آورده است. واگنهای جدید باید دارای بدنه ضخیمتر و سپر محکمتر برای حافظت از انتهای هر واگن، ترمز پنوماتیک برقی و سوپاپ فشارشکن باشند، تجهیزاتی که به گفته تنظیم‌کنندگان برای افزایش ایمنی حمل ریلی نفت اهمیت دارند.