تحریمهای بین المللی علیه ایران قرار است در اوایل سال 2016 برداشته شود و براین اساس فضای لازم برای ورود سرمایه گذاران خارجی به ایران در حال مهیا شدن است.

شرکتهای خارجی با درکی درست از آنچه که در یک ماه آینده اتفاق می افتد در تکاپو برای ورود به بازار های ایران هستند. برای اثبات این مدعا کافی است نگاهی بیندازیم به فهرست کشورهایی که در اجلاس GECF شرکت کردند و شرکتهای بین المللی نفت و گازی که در رونمایی از قراردادهای IPC حضور به هم رساندند.
 ورود رهبران و رئیسان جمهوری و وزرای 19 کشور از سراسر جهان که بیش از 70 درصد از ذخایر گازی دنیا را در اختیار دارند و نیز شرکت بیش از 137 شرکت بزرگ نفت و گاز جهان در رونمایی از قراردادهای جدید نفتی ایران حکایت از آن دارد که درست عمل کردن سیاست خارجی دولتمردان دولت یازدهم می تواند ثمرات فراوانی برای کشور داشته باشد.
حاکمیت ایران تغییر نکرده است و جمهوری اسلامی همان جمهوری اسلامی دوران دولتهای نهم و دهم است. اما نحوه تعامل با جهان در دولت یازدهم به شکلی تغییر کرده که جهان پیرامون ما دیگر ایران را خاکستری نمی بیند. این همان ایرانی است که با اقتدار تعیین می کند و کشورهای اروپایی و آمریکایی برای دیدار با رهبران آن به صف می ایستند.
فراموش نکنیم که بعد از این که توافق جامع و نهایی هسته‌ای وین با عنوان شناخته شده و رسمی برنامه جامع اقدام مشترک یا برجام (Joint Comprehensive Plan of Action) در سه‌شنبه ۲۳ تیرماه ۱۳۹۴ (۱۴ ژوئیه ۲۰۱۵) در وین اتریش میان ایران، اتحادیه اروپا و گروه ۱+۵ (شامل چین، فرانسه، روسیه، پادشاهی متحد بریتانیا، ایالات متحده آمریکا و آلمان) منعقد شد، تمام تابوهایی که رژیم صهیونیستی و همپیمانان آن در آمریکا علیه ایران ساخته بودند، فرو ریخت.
در این میان، روسای جمهوری و وزرای بسیاری از کشورهای اروپایی و آسیایی و آمریکایی و اروپایی به همراه هیئتهای بلندپایه اقتصادی خود به ایران سفر کردند تا روابط سیاسی و اقتصادی خود را استحکام بخشند و دست دوستی مجدد به سوی ایران دراز کردند.
اینک ایران به عنوان کشوری تعیین کننده در منطقه که موقعیت استراتژیک و ژئو اکونومیک آن همواره در تاریخ تاثیر گذار بوده قدرت نمایی می کند و کشورهای بزرگ به اقتدار او احترام می گذارند و به آن اذعان دارند.
در سوریه و عراق و لبنان تصمیمات ایران بخشی از استراتژی تعیین چشم انداز آتی است و در مبارزه با داعش ایران را نمی توان نادیده گرفت.
البته اقتدار جمهوری اسلامی در تمام سالهای پس از انقلاب اسلامی وجود داشته و همواره خاری بوده به چشم دشمنان. اما اقتدار داشتن و با تمام دنیا دوست بودن و از تواناییهای همه بهره بردن و از دوست و دشمن احترام دیدن کجا و ایستادن در جلو صندلی های خالی سازمان ملل کجا؟
لذت قدرت و افتخار زمانی به اوج خود می رسد که صدها رئیس جمهوری در صندلیهای سازمان ملل بنشینند و بیندیشند که رئیس ایرانی سخنانی می گوید که ارزش تفکر را دارد و به عبارتی ایران برای آینده جهان دیدگاهها و راه حلهایی دارد که برخاسته از تفکر انقلابی و اسلامی است.
اینک و پس از سالهای طولانی، دولت تدبیر و امید، افتخار و غرور و مورد احترام بودن را به ایرانیان باز گردانده و امید به آینده را به دلها نوید می دهد.
شرکتهای بین المللی نفت و گاز به دنبال بازگشت به ایران هستند. کشورهای قدرتمند اقتصاد جهان به دنبال گسترش روابط با ایران هیئتهای بلندپایه و رهبران خود را به ایران می فرستند. جهان به دنبال گسترش روابط اقتصادی با ایران است. کارخانه ها کم کم در حال باز فعال کردن بخشهای غیر فعال خود هستند. مردم به آینده امیدوار می شوند و همه منتظر لحظه عبور از خط پایان، به گوش ایستاده اند!.
در این میان باید به این بیندیشیم که:
چگونه از فرصت جدید برای توسعه و آبادانی و افزایش رفاه اجتمای ایران استفاده کنیم.
چگونه قراردادهایی ببندیم که تضمین کننده منافع ملی ایران باشد.
چگونه از رانتها و دزدیها و پولشوییهای جدید جلوگیری کنیم.
چگونه با عمل خود ایرانی بسازیم که به عنوان یک الگوی جهانی و یک مدینه فاضله اسلامی پیشقراول همه کشورهای جهان در رفع محرومیتها باشد.
در این میان صنعت نفت ایران، نخستین صنعتی است که پس از برجام و توافق هسته ای گامهای مهمی را برای ورود به بازارهای بین المللی و صیانت از ثروتهای بین نسلی برداشته است.
قراردادهای IPC در صورت درست اجرا شدن، یکی از مهمترین تلاشهایی است که می تواند با جذب سرمایه گذاریهای خارجی، رشد و توسعه را در صنعت نفت شتاب داده و در ادامه موجبات تحرک بیشتر صنایع میانی و پایین دستی نفت، گاز و پتروشیمی بشود.