به گزارش شانا، در روزهایی که ایران (۲۳ خرداد تا سوم تیر ۱۴۰۴)، تجربه‌ای کم‌سابقه از جنگ ترکیبی را پشت سر گذاشت، جنگی که از تهدیدات امنیتی و سایبری تا عملیات روانی و جنگ رسانه‌ای را دربر می‌گرفت، آنچه آرامش را در سطح کشور حفظ کرد، تنها موشک‌ها نبودند؛ بلکه عملکرد هماهنگ و مؤثر نهادهای اجرایی، به‌ویژه وزارت نفت، نقش تعیین‌کننده‌ای در حفظ ثبات ایفا کرد.

موضوعی که از نگاه کارشناسان و رسانه‌ها دور نماند، روزنامه جوان در گزارشی نوشت: «در یکی از سخت‌ترین برهه‌های تاریخ اقتصادی و امنیتی کشور، دولت کارنامه‌ای قابل دفاع دارد.» این گزارش با نگاهی واقع‌گرایانه، از وزارت نفت، جهاد کشاورزی و بانک مرکزی به‌عنوان نهادهایی نام برده که در میدان عمل، ستون‌های مستحکم «پشت‌جبهه» دولت بودند؛ همان پشت‌جبهه‌ای که در جنگ‌ها، ضامن تداوم مقاومت در خط مقدم است.

محمد مهاجری، فعال سیاسی اصولگرا نیز در یادداشتی نوشت: «انصافاً دولت در این چند روز پای کار ملت بود. نان و ارزاق و سوخت هرچند سخت، اما رسید. مردم هم صبوری کردند. دست کارمندان و دست‌اندرکاران وزارتخانه‌های نفت و جهاد درد نکند. ممنون آقای وزیر جهاد. سپاسگزار آقای وزیر نفت» این جملات، پژواکی از قدردانی عمومی از کارگران بی‌ادعای بخش انرژی و تأمین معیشت مردم است؛ صدایی که اگرچه دیر شنیده شد، اما شایسته توجه و تداوم است.

واقعیت این است که در روزهایی که پالایشگاه‌ها، مخازن و خطوط انتقال انرژی در تیررس تهدیدات مستقیم و غیرمستقیم قرار داشتند، وزارت نفت با اتکا به مدیریت میدانی، فناوری‌های هوشمند و تجربه زیسته در بحران‌ها، اجازه نداد کوچک‌ترین اختلالی در چرخه توزیع سوخت، برق، گاز یا سایر فرآورده‌ها رخ دهد. پایداری زیرساخت‌های انرژی، نه‌تنها امنیت معیشتی را حفظ کرد، بلکه صنایع کلیدی کشور را نیز از ایستادن بازداشت؛ از تولید دارو و مواد غذایی گرفته تا خدمات بهداشتی و حمل‌ونقل عمومی.

امروز اگر خبری از خاموشی نیست، اگر صف‌های سوخت تشکیل نشد، اگر زندگی روزمره با حداقل تنش ادامه یافت، نتیجه تلاش‌ شبانه‌روزی همان نیروهایی است که در سکوت و به دور از هیاهو، اما با تعهد ملی، ایستادند و عمل کردند. کسانی که در گزارش روزنامه جوان و یادداشت مهاجری، برای نخستین‌بار با نام و نقش‌شان به رسمیت شناخته شدند.

در دوران دفاع مقدس، نفت نماد ایستادگی و مقاومت ملی بود. امروز نیز چنین است؛ با این تفاوت که در میدان جنگ ترکیبی، ابزارها عوض شده‌اند: سامانه‌های دیجیتال، هوش مصنوعی، مدیریت هوشمند شبکه، و البته دیپلماسی انرژی در سطح منطقه و فراتر از آن، ابزارهای نوین نبرد اقتصادی‌اند که بار سنگین‌تری بر دوش کارکنان این صنعت نهاده‌اند.

اکنون که دشمنان تاب‌آوری اقتصادی کشور را هدف گرفته‌اند، هماهنگی درونی میان حاکمیت، بدنه کارشناسی و مردم، کلید ثبات و پیش‌روی است. این انسجام را باید قدر دانست؛ نه برای تبرئه از کاستی‌ها، بلکه برای حفظ انگیزه کسانی که اگر لحظه‌ای از حرکت بازبمانند، چرخ کشور از کار می‌افتد.