به گزارش "شانا"، روزنامه "لوموند" در گزارشی ضمن انتشار این مطلب افزود: اگر به این مشکلات، حمله ی جنبش های آزادی بخش محلی نیجریه به تاسیسات نفتی "شل" در این کشور و نیز روند ملی شدن گاز در بولیوی را نیز اضافه کنیم، همه چیز نشان از این دارد که گویا سال 2006، سالی همراه با تنش های شدید در دنیای انرژی بویژه در زمینه ی قیمت انواع انرژی خواهد بود. "لوموند" در ادامه نوشت: گردهمایی وزیران کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) در اجلاس روز 31 ژانویه گذشته (11 بهمن ماه) که در وین برگزار شد، در همین زمینه صورت گرفت. آیا خطر کمبود طلای سیاه، جهان تشنه به انرژی را تهدید می کند؟ متخصصان بخش نفت و نیز کشورهای تولید کننده ی این ماده ی گرانبها معتقدند که نیازهای دنیا در حال حاضر بخوبی تامین می شود. عربستان سعودی، عضو کلیدی اوپک، در نظر دارد تولیدش را در سطح کنونی حفظ کند و در صورت لزوم، آن را از 5/9 میلیون بشکه در روز به یازده میلیون بشکه در روز افزایش دهد. آنچه بیش از هر چیز، موجب نگرانی بازار شده است، احتمال قطع عرضه ی نفت از سوی برخی کشورها و در درجه اول، متوقف شدن صادرات نفت نیجریه است. حملات متعددی که علیه تاسیسات نفتی موجود در منطقه ی نفتخیز و مهم "دلتای نیجر" توسط گروه های مسلح صورت گرفته است، تولید نفت نیجریه را نزدیک به ده درصد کاهش داده است. این در حالی است که نیجریه، با تولید متوسط 5/2 میلیون بشکه در روز نفت، بزرگترین تولید کننده در آفریقا و ششمین صادرکننده نفت در دنیا است. شورشیان خواستار تقسیم درآمدهای نفتی نیجریه بین مردم این کشور و نه صرفا در بین قدرت مرکزی هستند. از سوی دیگر، این احتمال نیز وجود دارد که اتحادیه ها به منظور درخواست امنیت بیشتر در سکوهای نفتی برون ساحلی و نیز در تاسیساتی که در خشکی قرار دارند، دست به اعتصاب بزنند. "لوموند" در ادامه نوشت: پرونده ی ایران، صرفا در صورتی بر عرضه ی نفت تاثیر منفی خواهد گذاشت که سازمان ملل متحد این کشور را تحریم کند. بنا بر این گزارش، تهران در حال حاضر 7/2 میلیون بشکه در روز نفت صادر می کند که این رقم، بیش از 5/1 میلیون بشکه در روزی است که عربستان سعودی به عنوان ظرفیت مازاد تولید در اختیار دارد. بنا بر این، هر گونه قطع صادرات نفت ایران، موجب بروز کمبود در عرضه ی جهانی نفت خواهد شد. دیوید باتر، اقتصاددان ارشد "اکونومیست اینتلیجنس یونایت"، بتازگی در اجلاسی در دوبی گفت: "اگر اوضاع در ایران متشنج تر شود، بهای نفت در سال 2006 به بشکه ای 90 دلار خواهد رسید." در این گزارش همچنین آمده است: ثبات بخش گاز نیز چندان تضمین یافته تر از بخش نفت نیست. برای مثال، در بولیوی، در پی تصمیم ایوو مورالس، رییس جمهوری این کشور، مبنی بر ملی کردن هیدروکربورها، شرکت های بزرگ در انتظار طی شدن روند این ملی سازی، سرمایه گذاری هایشان را به تعویق انداختند. نبرد بر سر قیمت گاز و میزان عرضه ی این ماده بین روسیه و جمهوری های سابق شوروی نیز هنوز به طور کامل حل و فصل نشده است. مسکو به طور مرتب کی اف را به سرقت گازی که روسیه از طریق اوکراین به اروپا صادر می کند، متهم می کند. گرجستان نیز معتقد است در حملات اخیری که به خط لوله های انتقال گازش صورت گرفت، روسیه به طور پنهانی دست داشته است. با این حال، وابستگی کشورهای اروپایی به گاز روسیه ظرف سال های آتی بیشتر و بیشتر خواهد شد. کلود ماندیل، مدیر اجرایی آژانس بین المللی انرژی (آی ئی ای)، گفت: "مشکل ما، گاز روسیه نیست، بلکه گازپروم است." وی در توضیح این مطلب افزود که تنها راه دسترسی مصرف کننده های اروپایی به گاز، یک شرکت، یعنی شرکت انحصار طلب "گازپروم" است که توسط کرملین اداره می شود. کرملین به منظور اطمینان یافتن از تسلط خود در زمینه ی سیاست انرژی، لگام "گازپروم" را در دست خود گرفته است. دومین عامل خطرساز، ریشه های اقتصادی دارد و ناکافی بودن میزان سرمایه گذاری ها در زمینه ی اکتشاف و تولید است. این ناکافی بودن سرمایه گذاری، موجب خواهد شد کشورهای مصرف کننده از پنج میلیون بشکه در روز نفت محروم شوند؛ نفتی که می تواند در صورت متوقف شدن احتمالی صادرات نفت سه کشور پر خطر یعنی، نیجریه، ایران و یا ونزوئلا، این کاهش را جبران کند. به این ترتیب، در صورت فقدان افزایش سرمایه گذاری در بخش غیرنفتی، یعنی همان چیزی که در زمینه ی استخراج میدان های جدید به چشم می خورد، ظرفیت های کنونی تولید و پالایش بسختی خواهند توانست پاسخگوی تقاضای نفت خام باشند. طبق برآوردهای آژانس بین المللی انرژی، میزان افزایش تقاضای نفت خام در سال جاری 2/2 درصد خواهد بود. آمریکا، با مصرف یک چهارم از تولید جهانی نفت، کماکان بزرگترین مصرف کننده در دنیا خواهد بود و چین نیز در سال 2006 با افزایش مصرفش به میزان 6 درصد، همچنان بسیار پرمصرف و در مقایسه با دیگر کشورها، پیشتاز خواهد بود. در سفر اخیر ملک عبدالله، پادشاه عربستان سعودی، به پکن که اولین سفر یک پادشاه سعودی به چین بود تفاهمنامه ای در خصوص همکاری های گسترده بین این دو کشور در بخش های نفت، گاز و معدن امضا شد. این توافق که بین بزرگترین تولید کننده ی طلای سیاه و دومین مصرف کننده ی جهان صورت گرفت، آمریکا را در سیاست خود مبنی بر متنوع کردن منابع تامین انرژی اش و ایجاد یک بازار نفتی در آسیای میانه و در آفریقای غربی، که از سال ها قبل در پیش گرفته است، مصمم تر کرد. "لوموند" نوشت: خاورمیانه از دیرباز بزرگترین تامین کننده ی طلای سیاه در دنیا بوده است و فرضیه هایی مختلف در مورد آن وجود دارد. نشریه ی "اویل اند گس" میزان ذخایر نفت خاورمیانه را یک هزار و 278 میلیارد بشکه برآورد کرده است. به عبارت دیگر، خاورمیانه نزدیک به دو سوم ذخایر نفت دنیا را در خود جای داده است. آژانس بین المللی انرژی نیز پیش بینی کرد که میزان وابستگی غرب به چند کشور این منطقه (عربستان سعودی، ایران، کویت و ...) بشدت افزایش خواهد یافت. "لوموند" در ادامه نوشت: اما تردیدی که در خصوص میزان واقعی ذخایر موجود در خلیج فارس وجود دارد، افق آینده را تیره و تار کرده است. آیا میزان ذخایر خلیج فارس به همان زیادی است که کشورهای تولید کننده ی نفت این منطقه و یا شرکت نفتی "بی پی" انگلیس اظهار می دارند؟ پس از تردیداتی که ماتیو سیمونز، یک بانکدار تگزاسی و متخصص در زمینه ی نفت، در خصوص میزان واقعی ذخایر نفت عربستان سعودی مطرح کرد، هم اکنون نوبت کویت فرا رسیده است. هفته نامه ی "پترولیوم اینتلیجنس ویکلی" در مقاله ای ادعا کرده است که میزان ذخایر نفت کویت، نصف ارقامی است که به طور رسمی منتشر شده است.