به گزارش شانا، در توضیح این عکس که اطلاعات‌آنلاین آن را منتشر کرده، آمده است: «در دهه ۶۰ شمسی و با کوپنی شدن سلیندرهای گاز، مردم درباره تکلیف چراغ گازهای پیک‌نیکی بلاتکلیف بودند؛ اما به‌دنبال آزاد شدن پرکردن سیلندرهای خانگی، شغل تازه‌ای شکل گرفت و سیلندرهای کوچک به روش غیر استاندارد از گاز درون سیلندرهای بزرگ پر و به قیمت ۱۰ الی ۱۲ تومان عرضه می‌شد. شغل خطرناکی که حوادث فراوانی نیز در پی داشت.»

در این عکس تعداد زیادی از جوانان و زنان در صف دریافت گاز دیده می‌شوند اما اکثریت جوانانِ این روزهای کشور درکی از ایستادن در چنین صفی ندارند.

داستانِ گازرسانی در ایران

لوله‌کشی گاز طبیعی و اجرای طرح‌های گازرسانی به واحدهای خانگی در دهه ۵۰ و از شهرهای مشهد، اصفهان، شیراز سپس تهران آغاز شد، اما مشترکان زیادی در آن دهه جذب نشدند هرچند ایجاد شبکه گاز برای برخی واحدهای صنعتی اجرا شده بود.

به هرحال نفت در آن روزها همچنان سوخت اول مردم بود و وسایل گازسوز به‌ندرت استفاده می‌شدند.

پس از انقلاب اسلامی، به‌ویژه با پایان جنگ تحمیلی با عراق، گازرسانی نیز همگام با بازسازی، سازندگی و توسعه شهرها و روستاهای ایران در دستور کار قرار گرفت و به‌عنوان یکی از اولویت‌های نظام جمهوری اسلامی از سوی همه دولت‌های مستقر دنبال شد تا به‌جایی برسیم که رنجِ حمل سیلندرهای بزرگ و کوچک گاز مایع و ایستادن در صف‌های طولانی پایان یابد.

به همین دلیل بود که دیدنِ ردِ پای نوارِ زردرنگِ «خطر لوله گاز» در ۳ دهه اخیر در هر شهر و دیاری به صحنه‌ای تکراری بدل شد؛ سرانجام اکنون بیش از ۱۲۰۰ شهر و حدود ۴۰ هزار روستای کشور با بهره‌مندی ۹۸.۶ درصد جمعیت شهری و ۸۶.۳ درصد جمعیت روستایی و ۲۷.۵ میلیون مشترک از نعمت گاز بهره‌مند هستند و گازرسانی به مناطق باقی‌مانده هم در حال تکمیل است.

هرچند نباید فراموش کرد گاز هم مانند هر منبع طبیعی تمام‌شدنی است و تنها در صورت مصرف بهینه آن است که جوانانِ فردا هم می‌توانند تجربه مشابهی را داشته باشند.